રોજીરોટી માટે વાસણો ધોયાં, પોતાં માર્યાં:અમિત સાધે બાળપણમાં હોકીથી માર ખાધો, અનેક વાર મરવાના પ્રયાસ કર્યા; ગુસ્સાને પચાવી આજે બની ગયો બોલિવૂડ સ્ટાર

ઘણીવાર આપણે બધા ઘણીવાર સાંભળીએ છીએ કે ગુસ્સો માણસનો દુશ્મન છે, પરંતુ એક્ટર અમિત સાધે પોતાના જીવનમાં આ વાક્ય જીવ્યું છે. આ ગુસ્સાએ ન માત્ર તેનું બાળપણ છીનવી લીધું પરંતુ તેને શાળામાંથી પણ કઢાવી મૂક્યો. જ્યારે તે ઇન્ડસ્ટ્રીમાં આવ્યો, ત્યારે તેને શોમાંથી કાઢી મૂકવામાં આવ્યો અને તેના પર પ્રતિબંધ મૂકવામાં આવ્યો. પોતાની પહેલી સિરિયલથી સફળતાનો સ્વાદ ચાખનાર અમિતની સફર એટલી સરળ નહોતી. રોજીરોટી કમાવવા માટે, તે ક્યારેક લોકોના ઘરમાં કચરા પોતાં કરતો તો ક્યારેક જૂતાં વેચતો અને ક્યારેક સુરક્ષા ગાર્ડ તરીકે કામ કરતો. અમિતે જીવનમાં આવતા દરેક પડકારનો સામનો કરીને પોતાની ઓળખ બનાવી. તેણે તે ગુસ્સાનો સામનો કરવાનું શીખી લીધું જેણે તેની પાસેથી ઘણું બધું છીનવી લીધું હતું. આજે, તે દરરોજ પોતાની જાતને સુધારી રહ્યો છે અને પોતાની રીતે સમાજને સુધારવાનો પ્રયાસ પણ કરી રહ્યો છે. સક્સેસ સ્ટોરીમાં આજે એક્ટર અમિત સાધની વાત તેના જ મુખે…. બાળપણમાં વાતે વાતે તેને લૂઝર કહેવામાં આવતો ‘જો બાળકોને બાળપણમાં પરિવારનો પ્રેમ ન મળે તો તેની તેમના પર ખૂબ ખરાબ અસર પડે છે. મારાં માતા-પિતા સાથે મારો કોઈ સંબંધ નહોતો. મારા પરિવારે મને ક્યારેય ગળે લગાવ્યો નહોતો. હું બીજા બાળકોને ગળે મળતાં જોતો, પણ મારી સાથે એવું કંઈ થઈ રહ્યું નહોતું. જ્યારે તમને બાળપણમાં તમારા પરિવાર તરફથી પ્રેમ મળતો નથી, ત્યારે તમારામાં ઘણો ગુસ્સો આવવા લાગે છે.’ ‘મારા પિતા ખૂબ જ ગુસ્સાવાળા હતા. તેમણે મને ખૂબ માર માર્યો છે. મને હોકી સ્ટીકથી મારવામાં આવતો હતો. જો હું માર ખાતી વખતે રડું તો, તો મને વધુ માર મારવામાં આવતો.’ મને દરેક નાની વાતમાં લૂઝર (અક્ષમ) કહેવામાં આવતો. જો તેરનો ઘડિયો યોગ્ય રીતે ન બોલી શક્યો તો લૂઝર; જો ઔરંગઝેબની કબર ક્યાં છે તે પ્રશ્નનો જવાબ નહીં આપી શક્યો તો લૂઝર. જો કોઈએ શિક્ષક કે મિત્રની બહેન સાથે ખરાબ વર્તન કર્યું અને હું જઈને તેને માર મારું, તો પણ મને લૂઝર કહેવામાં આવતો. ઘણા લોકોએ મને લૂઝર કહ્યો કે તેની મારા પર અસર પડી. મેં મારી ડાયરીમાં મારી જાતને લૂઝર તરીકે લખવાનું શરૂ કર્યું. મેં ભગવાનને વિનંતી કરવાનું શરૂ કર્યું કે મને સાબિત કરો કે હું લૂઝર નથી. હું ખૂબ જ સંવેદનશીલ બાળક હતો. આ બધી બાબતો મને દુઃખી કરતી હતી.’ ‘ગુંડો કહીને મને બોર્ડિંગ સ્કૂલમાંથી કાઢી મૂકવામાં આવ્યો’ ‘હું એક બોર્ડિંગ સ્કૂલમાં મોટો થયો છું. મેં મારું સ્કૂલિંગ લખનૌની લા માર્ટિનિયર સ્કૂલમાંથી કર્યું. મેં મારી આસપાસ હિંસાનું વાતાવરણ જોયું. મારી અંદર પણ હિંસા વધવા લાગી હતી, પણ મારો ગુસ્સો યોગ્ય જગ્યાએ ઠલવાતો હતો. હું લોકોના ભલા માટે લડતો હતો.’ ‘જ્યારે હું લખનૌમાં ભણતો હતો, ત્યારે યુપીમાં ઘણી ગુંડાગીરી હતી. જેમ કે એક વાર શાળામાં કેટલાક લોકો મારા શિક્ષકને બંદૂક બતાવીને ધમકાવવા આવ્યા હતા. તે સમયે હું 15 વર્ષનો હતો. શિક્ષકને બચાવવા માટે, હું પણ મારા મિત્રો સાથે હોકી સ્ટીક લઈને ઊભો થયો, પણ તે પણ મારી વિરુદ્ધ ગયું. ઊલટું, મને પૂછવામાં આવ્યું કે તમે કેમ ઊભા થયા?’ ‘એ જ રીતે, મારા એક મિત્રની બહેનની પણ છેડતી કરવામાં આવી હતી. હું ત્યાં પણ લડ્યો. હું લોકોનું ભલું કરવા માટે હોકી સ્ટીક લઈને ઊભો રહેતો હતો પરંતુ શાળામાં મને ‘ગુંડા’ તરીકે ઓળખવામાં આવતો હતો. બારમા ધોરણમાં મને ‘ગુંડો’ કહીને ત્યાંથી કાઢી મૂકવામાં આવ્યો.’ 16 વર્ષની ઉંમરે આત્મહત્યાનો પ્રયાસ કર્યો હતો મારા પિતાનું અવસાન થયું ત્યારે હું 16 વર્ષનો હતો. મને અચાનક લાગ્યું કે મારે મારા જીવનનો અંત આણી દેવો જોઈએ. 16 થી 18 વર્ષની ઉંમરે, મેં ચાર વાર આત્મહત્યાનો પ્રયાસ કર્યો. દિલ્હીના સરોજિની નગર માર્કેટ પાસે રેલવે ટ્રેક પર મેં આત્મહત્યા કરવાનો ચોથો પ્રયાસ કર્યો, પણ તે સમયે મને ખ્યાલ આવ્યો કે મારે આ કરવાનું નથી. ત્યારથી, આજ સુધી મેં ક્યારેય આત્મહત્યાનો વિચાર નથી કર્યો.’ જો હું ક્યારેય કોઈ પુસ્તક લખીશ, તો હું મારા જીવનના તે તબક્કાનું વર્ણન ‘કોમા અવસ્થા’ તરીકે કરીશ. તે સમય દરમિયાન મને કંઈ ખબર નહોતી. જો મને સમજાયું હોત, તો મેં આત્મહત્યાનો પ્રયાસ ન કર્યો હોત.’ ક્યારેક કોઈના ઘરે કચરા-પોતાં કરતો તો ક્યારેક સિક્યુરિટી ગાર્ડ બનતો ‘હું ઘરેથી ભાગી ગયો અને અલ્મોડા ગયો, ત્યાંથી હું દિલ્હી પાછો આવ્યો. અહીં મેં મારું ગુજરાન ચલાવવા માટે અનેક પ્રકારનાં કામ કર્યા. મેં જોર બાગના એક શ્રીમંત ઘરમાં નોકર તરીકે કામ કરવાનું શરૂ કર્યું, ઝાડુ મારવાનું, પોતું મારવાનું અને વાસણો ધોવાનું. મને ત્યાં કામ કર્યાને ફક્ત એક અઠવાડિયું થયું હતું અને અંગ્રેજીના કારણે મેં મારી નોકરી ગુમાવી દીધી. મેં લખનૌની એક ખૂબ જ પ્રતિષ્ઠિત શાળામાં અભ્યાસ કર્યો. આ કારણે મારું અંગ્રેજી ખૂબ સારું હતું. એક દિવસ તેમણે મને બ્રાયન એડમ્સનું ગીત ગાતા સાંભળ્યો તો તેમને લાગ્યું કે આ વ્યક્તિ કોઈક રીતે તો ખરાબ છે. આ રીતે મેં મારી નોકરી ગુમાવી.’ જ્યારે હું તેમના ઘરેથી નીકળી રહ્યો હતો, ત્યારે મેં ગેટ પર એક ચોકીદાર જોયો. મેં તેને પૂછ્યું કે મને આ નોકરી કેવી રીતે મળે?. તેણે પોતાની કંપનીનું સરનામું કહ્યું, જે ખાન માર્કેટમાં હતું. હું જોર બાગથી ખાન માર્કેટ સુધી ચાલીને ગયો. ત્યાં ગયા પછી મેં નોકરી માગી અને બેનેટન શોરૂમમાં 900 રૂપિયાના પગારે સિક્યુરિટી ગાર્ડની નોકરી મળી.’ ‘સવારે માર પડવા સાથે મારી ઊંઘ ઊડી, મને તાવ આવતો હતો’ ‘મને યાદ છે કે આ સમય દરમિયાન, હું, અન્ય ગાર્ડ્સ અને રિક્ષાચાલકો સાથે, ક્યારેક જોર બાગ કોમ્યુનિટી સેન્ટરમાં અને ક્યારેક લોધી ગાર્ડનમાં સૂતો હતો. એક દિવસ પોલીસે કોમ્યુનિટી સેન્ટર પર દરોડો પાડ્યો અને બધા લોકો વિખેરાઈ ગયા. મને વાયરલ ઇન્ફેક્શન સાથે કંજંક્ટિવાઇટિસ પણ હતો. તે રાત્રે વરસાદ પડી રહ્યો હતો અને માંદગીને કારણે હું ખૂબ જ નબળો પડી ગયો હતો.’ ‘કોમ્યુનિટી સેન્ટરથી ભાગ્યા પછી, મેં દૂર લાકડાના ટેબલ જેવું કંઈક જોયું. હું ગયો અને તેના પર સૂઈ ગયો. સવારે લગભગ 6 વાગ્યે હું સફાળો જાગ્યો, બે લોકો મને ખૂબ માર મારી રહ્યા હતા. ધીમે ધીમે ત્યાં ભીડ ભેગી થવા લાગી. મને મારતી વખતે તેઓ કહેતા હતા કે તે અમારી રોજીરોટી પર સૂતો હતો. જોર બાગ વિસ્તાર અમીરોનો વિસ્તાર છે. તે ભીડમાં એક કાકા હતા, જ્યારે મેં તેમની સાથે અંગ્રેજીમાં વાત કરી, ત્યારે તેમણે મને બચાવ્યો. મારા અંગ્રેજી પરથી તેમને લાગ્યું કે હું સારો માણસ છું.’ છોલે-કુલચાવાળાને આપવા માટે પણ પૈસા નહોતા ‘હું જોર બાગમાં એક છોલે કુલચા વેચનારનો નિયમિત ગ્રાહક હતો, પણ જ્યારે મારી પાસે પૈસા નહોતા, ત્યારે મેં ત્યાં જવાનું બંધ કરી દીધું. મને બેનેટન શોરૂમમાં ગાર્ડ તરીકે નવી નોકરી મળી હતી. મેં વિચાર્યું કે મારો પગાર આવશે ત્યારે જ જઈશ. મારા મનમાં ખૂબ ગર્વ હતો. એક દિવસ કોઈએ કહ્યું કે છોલે-કુલચા વેચનાર મને શોધી રહ્યો છે. હું ડરીને તેની પાસે ગયો. જ્યારે હું ત્યાં પહોંચ્યો ત્યારે તેણે મને ગાળો આપવાનું શરૂ કર્યું, પણ તે ગાળો પૈસા માટે નહોતી. તે કહેવા લાગ્યો કે તમે નથી આવતા તેથી હું મારું ગુજરાન ચલાવી શકતો નથી. કાલથી તમારે દરરોજ અહીં આવવું પડશે. પછી ઘણા દિવસો સુધી તેણે મને મફતમાં ખવડાવ્યું.’ ડ્રામા ટિચરે નાટકમાં લેવાનો ઇનકાર કર્યો હું 11મા ધોરણમાં હતો અને નાટકનો ભાગ બનવા માગતો હતો. હું મારા ડ્રામા ટીચર પાસે ગયો અને તેમને કહ્યું કે ‘હું પણ અભિનય કરવા માગું છું. મને નાટકમાં ભૂમિકા આપો’. મારા શિક્ષકે મને ના પાડી દીધી અને કહ્યું કે તું ખૂબ જ તોફાની છે. તું આ નાટકને બગાડીશ. હું ત્રણ-ચાર દિવસ સુધી તેમના ઇનકાર વિશે વિચારતો રહ્યો. મને હવે લાગે છે કે જો તેમણે મને તે સમયે તક આપી હોત, તો મારું જીવન અલગ હોત.’ ‘કાઈ પો છે’ ફિલ્મ પહેલા મેં હોલિવૂડની એક ફિલ્મ માટે ઓડિશન આપ્યું હતું. તે ફિલ્મના દિગ્દર્શક ઓસ્કર વિજેતા હતા. તેમણે મને પૂછ્યું, તમે ક્યારે અભિનય કરવાનું વિચાર્યું? પછી મને 11મા ધોરણનો એક કિસ્સો યાદ આવ્યો. મને ખ્યાલ આવ્યો કે જ્યારે મેં એક્ટિંગ કરવાનું વિચાર્યું ત્યારે તે પહેલો તબક્કો હતો.’ બેકગ્રાઉન્ડ આર્ટિસ્ટથી રાતોરાત હીરો ‘મને મારું જીવન જીવવાનું મન જ નહોતું થતું. હું દુનિયાથી અને મારી જાતથી પરેશાન હતો. એક દિવસ હું દિલ્હીમાં બધું છોડીને પહાડો પર પાછો ગયો. ત્યાં હું બાળકો અને પુખ્ત વયના લોકો માટે ટ્રેકિંગ ગાઇડ હતો. હું બાઇક રેસ કરતો હતો. હું લોકોને ટ્રેકિંગ માટે લઈ જતો હતો, પણ મને ત્યાં પણ ગમતું નહોતું. મારા બે મિત્રો મુંબઈ આવી રહ્યા હતા, તેથી હું પણ એક્ટર બનવા માટે તેમની સાથે મુંબઈ આવ્યો.’ ‘કોઈએ મને કહ્યું કે નીના ગુપ્તાજી તેમના શો માટે ઓડિશન લઈ રહ્યા છે, તેથી હું ત્યાં ગયો. ત્યાં ગયા પછી મને ખબર પડી કે હીરોની પાછળ ઉભેલી વ્યક્તિને ક્રોની કહેવામાં આવે છે. તે સમયે, મને હીરો અને વિલન વિશે કંઈ ખબર નહોતી. મેં ફક્ત પૂછ્યું કે મને કેટલા પૈસા મળશે. તેણે કહ્યું કે મહિને આઠ હજાર રૂપિયા.’ ‘મેં મારી ગણતરી કરી અને હા પાડી, પણ બીજા દિવસે મને ફરીથી ફોન આવ્યો, મને પાછો બોલાવવામાં આવ્યો. જ્યારે હું ત્યાં પહોંચ્યો ત્યારે લોકો મને ખૂબ માન આપી રહ્યા હતા. મને કેટલાક સંવાદો બોલવાનું કહેવામાં આવ્યું. પછી તેમણે મને કહ્યું કે અમે હીરોના રોલ માટે તમારું ઓડિશન લેવા માગીએ છીએ. ચેનલને તમારો ચહેરો ખૂબ ગમ્યો. આ રીતે, હું રાતોરાત ‘ક્યોં હોતા હૈ પ્યાર’ સિરિયલનો હીરો બની ગયો.’ ‘મને એક્ટિંગ આવડતી નહોતી. સેટ પર બધા મારાથી નારાજ હતા, પરંતુ ગુરસીલ અને તરુણ કટિયાર, જે તે સમયે ચેનલ સાથે સંકળાયેલા હતા, તેઓ મારી સાથે ધીરજ રાખતા હતા. મને વસ્તુઓ શીખવી. છ મહિના પછી મને ખબર પડી કે મને શોમાંથી કાઢી મૂકવામાં આવી રહ્યો છે, પરંતુ ગુરસીલે મને ટેકો આપ્યો.’ મેં 2002 થી 2007 સુધી ટીવીમાં ઘણું કામ કર્યું. મેં ઘણી સિરિયલો કરી જેમાં મેં મુખ્ય ભૂમિકા ભજવી હતી. ટીવી દર્શકો પણ મારા પર પ્રેમ વરસાવી રહ્યા હતા, પણ હું અભિનયમાં સારો નહોતો. બીજું, મને ખૂબ ગુસ્સો આવતો. હું બધા સાથે ઝઘડતો હતો. આવી સ્થિતિમાં, મને ઘણા શોમાંથી પણ દૂર કરવામાં આવ્યો. ટીવી ઇન્ડસ્ટ્રીમાં મારા પર પ્રતિબંધ મૂકવામાં આવ્યો હતો.’ એક્ટિંગનો કોર્સ કર્યો, ‘કાઈ પો છે’ એ જીવન બદલી નાખ્યું ‘સાચું કહું તો, ટેલિવિઝનમાં કામ કરવાથી મને એક્ટર બનવાની ઇચ્છા થઈ, પણ જ્યારે મેં એક એક્ટર તરીકે મારી શક્તિ જાણવાનો પ્રયાસ કર્યો, ત્યારે મને ખ્યાલ આવ્યો કે મને કંઈ આવડતું નથી. હું મારી જિંદગીમાં શું કરી રહ્યો છું તે વિશે મારી જાત સાથે વાત કરવાનું શરૂ કર્યું. હું રિએક્ટિવ વ્યક્તિ છું, હું બધા સાથે લડતો રહું છું.’ ‘મેં મારી જાતને સુધારવાનો પ્રયાસ કર્યો. મેં એક એક્ટર તરીકે મારી જાત પર કામ કરવાનું શરૂ કર્યું. મારા હિન્દી અને ઉચ્ચારણ પર કામ કર્યું. પુસ્તકો વાંચવાનું અને ફિલ્મો જોવાનું શરૂ કર્યું. હું એક્ટિંગ શીખવા માટે ન્યુ યોર્ક ગયો હતો. ત્યાં, મેં લી સ્ટ્રાસબર્ગ થિયેટર અને ફિલ્મ ઇન્સ્ટિટ્યૂટમાં એક્ટિંગનો અભ્યાસ કર્યો. પછી જ્યારે હું પાછો આવ્યો, ત્યારે મને ‘કાઈ પો છે’ ફિલ્મ મળી. આ ફિલ્મે મારું જીવન બદલી નાખ્યું.’ સુશાંતના મૃત્યુથી ખૂબ જ દુઃખી હતો, ઇન્ડસ્ટ્રી છોડવા માગતો હતો ‘સુશાંત સિંહ રાજપૂતનું મૃત્યુ મારા માટે ક્યારેય ભૂતકાળની વાત નહીં રહે. જો કોઈ સુશાંત વિશે ક્યાંય પણ વાત કરે છે, તો તે મને તરત જ સ્પર્શી જાય છે. ‘કાઈ પો છે’ ફિલ્મ દરમિયાન મેં તેમની સાથે દોઢ વર્ષ વિતાવ્યું. સુશાંતના મૃત્યુનો મારા પર એટલો ઊંડો પ્રભાવ પડ્યો કે હું આ ઉદ્યોગ છોડી દેવાનો હતો. મેં મારી જાતને બંધ કરી દીધી હતી. તે સમયે મારી સિરીઝ ‘બ્રીદ’ રિલીઝ થવાની હતી. મેં તેને પ્રમોટ પણ ન કરી. હું આ ઇન્ડસ્ટ્રી, મુંબઈ છોડીને દૂર જવા માગતો હતો.’ ‘મેં પોતે 16 થી 18 વર્ષની ઉંમર વચ્ચે ચાર વખત આત્મહત્યાનો પ્રયાસ કર્યો હતો, તેથી મને ખબર હતી કે અંદર શું ચાલી રહ્યું છે. વ્યક્તિ જ્યારે તેના જીવનમાં સંપૂર્ણ અંધકાર છવાઈ જાય છે ત્યારે તે આત્મહત્યા કરે છે. આમાં તે વ્યક્તિનો વાંક નથી, પણ સમાજ અને તેની આસપાસના લોકોનો વાંક છે.’ ‘પણ તે દરમિયાન મને અચાનક સ્મૃતિ ઈરાનીનો ફોન આવ્યો. તેમણે મને 6 કલાક સુધી ઓન કોલ સમજાવ્યું. પછી તેણે મને દિલ્હી મળવા બોલાવ્યો. તે દર ચાર દિવસે મને ફોન કરતી અને મને બધી વાત સમજાવતી. આ ઉપરાંત, આર માધવને મને તે સમય દરમિયાન થયેલા આઘાતમાંથી બહાર નીકળવામાં ઘણી મદદ કરી.’